Το ζεϊμπέκικο είναι ένας χορός που κρύβει μέσα του συναίσθημα, ελευθερία και προσωπική έκφραση. Όταν ο Βασίλης Μπισμπίκης ανέβηκε στην πίστα και χόρεψε μπροστά στη Δέσποινα Βανδή, έκανε αυτό που αισθανόταν. Ήταν μια προσωπική στιγμή του και τις τελευταίες ώρες έχει γίνει αντικείμενο χλευασμού.
«Τι χορευτικό ήταν αυτό; Έκανε μπαλέτο;», «Δεν γίνεται, ρε φίλε, το κάνει εσκεμμένα!», «Τα μπαλέτα Μπολσόι παρουσιάζουν τη Λίμνη των Κύκνων», «Το μπαλέτο της Βανδή», «Συγγνώμη, αλλά αυτό δεν είναι αλήτικο ζεϊμπέκικο», «Ζήλεψε και ο Νουρέγιεφ!», ήταν μερικά από τα αρνητικά σχόλια.
Μήπως ξεχνάμε τα αυτονόητα; Ο χορός είναι προσωπική υπόθεση και ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκφράζεται όπως επιθυμεί. Εντάξει, δεν ήταν το πιο εντυπωσιακό ή παραδοσιακό ζεϊμπέκικο που έχουμε δει, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχει το δικαίωμα να το χορέψει όπως θέλει.
Δεν χορεύουμε για να αρέσουμε στους άλλους, αλλά για να νιώσουμε, να ζήσουμε τη στιγμή. Η έκφραση είναι ελεύθερη και ο καθένας έχει το δικαίωμα να δείχνει αυτό που νιώθει, χωρίς να απολογείται ή να γίνεται αντικείμενο κοροϊδίας.
Επιτρέπουμε σε κάποιον να χορεύει όπως θέλει ή πρέπει να ακολουθεί έναν «κανόνα» για να μην σχολιαστεί αρνητικά; Γιατί ένας άνθρωπος που εκφράζεται αυθόρμητα γίνεται αντικείμενο χλευασμού, αντί να τον αφήσουμε να ζήσει τη στιγμή του; Μήπως, τελικά, το πρόβλημα δεν είναι ο χορός, αλλά η ανάγκη μας να κρίνουμε τους άλλους με αφορμή το παραμικρό;
Ποιος αποφασίζει αν ο χορός του είναι σωστός ή λάθος; Είμαστε σε κάποια κριτική επιτροπή μήπως; Αν ένας άνθρωπος εκφράζεται με τον τρόπο του, γιατί να τον χλευάζουμε αντί να τον αφήσουμε να το απολαύσει;
