Ο 26χρονος Ολεξάντρ Μπάντκο (Oleksandr Budko) τραυματίστηκε σοβαρά το 2022, όταν μια οβίδα εξερράγη κοντά του την ώρα που το τάγμα του προσπαθούσε να απωθήσει τις ρωσικές δυνάμεις στο βορειοανατολικό Χάρκοβο, της Ουκρανίας. Ως αποτέλεσμα, ο νεαρός Ουκρανός έχασε τα πόδια του, όμως πλέον θεωρείται ο πιο περιζήτητος… εργένης της χώρας.
Δύο χρόνια μετά από το τραγικό συμβάν, ο Μπάντκο πρωταγωνιστεί στην ουκρανική εκδοχή του «Bachelor». Δεκάδες γυναίκες διεκδικούν την καρδία του.ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ
Μιλώντας στο BBC για την εξέλιξη αυτή, ο 26χρονος είπε ότι ελπίζει να βρει την αγάπη μέσω του σόου, μετά τον χωρισμό του με τη σύντροφό του τον περασμένο Ιανουάριο, όμως παράλληλα πιστεύει πως θα είναι δύσκολο να επιλέξει μια κοπέλα με «εκατομμύρια ανθρώπους να παρακολουθούν».
Από την άλλη, όπως ο ίδιος εξηγεί, τα κίνητρά του δεν είναι μόνο ρομαντικά. Θέλει, επίσης, να χρησιμοποιήσει το σόου για να ευαισθητοποιήσει την κοινή γνώμη για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν τα άτομα με αναπηρία. «Παρακολουθούν το σόου εκατομμύρια άνθρωποι και αποτελεί μια τεράστια ευκαιρία να επηρεάσουμε θετικά τον τρόπο που βλέπουν τα πράγματα», διευκρίνισε.
Ο 26χρονος επεσήμανε ότι μέσα από τη συμμετοχή του θέλει να δείξει πως οι τραυματισμένοι βετεράνοι «δεν είναι παρείσακτοι, αλλά πλήρη μέλη της κοινωνίας που μπορούν να ζουν μια καλή ζωή. Στη δική μου περίπτωση, η ζωή μου είναι τώρα καλύτερη απ’ ό,τι πριν».
Πριν ξεκινήσει ο πόλεμος, εργαζόταν ως barista σε ένα εστιατόριο του Κιέβου και παράλληλα σπούδαζε Γραφιστική. Τα όνειρά του ήταν «προσγειωμένα»: ταξίδια, ανακάλυψη του κόσμου και επαγγελματική ανάπτυξη. Ήθελε, επίσης, να δημιουργήσει μια οικογένεια. Τελικά, όλα άλλαξαν όταν έγινε ένας από τους εκατοντάδες χιλιάδες Ουκρανούς που κατατάχθηκαν στον στρατό.
Μιλώντας για τον τραυματισμό του, είπε: «Ένιωσα τη γη να μετατοπίζεται. Ένιωσα έναν τρομερό πόνο στα πόδια μου και συνειδητοποίησα ότι αυτό θα σήμαινε τον ακρωτηριασμό των ποδιών μου. Ούρλιαξα από τον φρικτό πόνο και φώναζα να με ακούσουν».
Οι σύντροφοί του που ήταν ζωντανοί, τον ξέθαψαν από το έδαφος και του παρείχαν τις πρώτες βοήθειες. «Κατάλαβα ότι είχα χάσει τα πόδια μου τη στιγμή του τραυματισμού, δύο ή τρία δευτερόλεπτα αφότου ένιωσα τον πόνο».
Η ανάρρωση του ήταν δύσκολη, αλλά μέσα σε έξι μήνες κατάφερε να περπατήσει με προσθετικά πόδια. «Όταν δεν είχα προσθετικά πόδια, έπρεπε να μετακινούμαι σε αναπηρικό καροτσάκι. Ανακάλυψα πόσο απρόσιτο και ακατάλληλο ήταν το Κίεβο για τους χρήστες αναπηρικών αμαξιδίων, παρόλο που είναι η πρωτεύουσα», σχολίασε.